Raadslid aan het woord
Wij-zij denken kan in de politiek heel goed werken. Het is zelfs belangrijk voor onze democratie. Meningen kunnen tegenover elkaar staan en een debat kan een positieve wending brengen, nieuwe inzichten geven en verandering brengen.
Wanneer één zo’n verschil van mening hoog oploopt, tegenstellingen groter worden en het niet meer gaat over de ideeën van de ander gaat maar we het persoonlijk maken, zal de spanning snel stijgen. We voelen ons aangevallen in onze identiteit en ieder gesprek - of debat - zal dan ook, zonder uitzondering, vastlopen.
Wij-zij denken laat zich dan van haar lelijkste kant zien en wakkert conflicten aan. Je komt in een hokje terecht en zoekt houvast bij gelijkgestemden. Voor je het weet ben je voor óf tegen een groene Groes, de haven Heijen, een rondweg in Milsbeek, de Mikado, het verplaatsen van de voetbalvelden van Achates of extra geld voor het MFA in Ven-Zelderheide.
Maar hebben we nu eigenlijk een conflict omdat we zoveel verschillen of omdat we juist hetzelfde willen? Want willen we niet allemaal een fijn dak boven ons hoofd, veilig over straat kunnen gaan, erkenning, waardering voor wie we zijn of bijvoorbeeld dezelfde kansen en mogelijkheden in het leven? En maakt het dan uit of je uit Heijen, Amsterdam of Kiev komt? Of dat je homo, hetero of transgender bent? Je voetbal- of volleyballiefhebber bent?
Ik ben D66-er, vrouw, ondernemer, moeder, verenigingsmens, raadslid en nog zoveel meer maar vooral op zoek. Op zoek naar houvast in een samenleving waarin hokjesdenken steeds meer de norm lijkt te worden.
We hoeven de ander niet per se te waarderen maar zullen we wel oprecht en geduldig naar elkaar luisteren? De feestdagen staan voor de deur. Zullen we het dan samen hebben over wat ons verbindt in plaats van wat ons onderscheidt?
Mariska van den Hoogen D66