Raadslid aan het woord
21 weigeringsgronden. De gemeente Gennep is zo gefixeerd op kosten dat het wezenlijke doel van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning totaal uit het oog is verloren.
Sinds 2015 organiseert de gemeente de zorg voor haar inwoners. Elk jaar zien wij het zorgniveau verschralen. De alsmaar toenemende weigeringsgronden zijn daar een voorbeeld van. Het doet geen enkel recht aan de gedachte achter de WMO, namelijk zo adequaat en passend mogelijk ondersteuning te verzorgen, zodat al onze inwoners kunnen deelnemen in onze samenleving. Die deelname wordt flink ingeperkt door bij voorbaat te bepalen dat een inwoner maar één maatwerkvoorziening krijgt. Een inwoner mag bijvoorbeeld geen gebruik maken van de regiotaxi als zij reeds een scootmobiel heeft. Ik hoef u niet uit te leggen dat de één u verder brengt dan het ander. Dit geldt voor vele andere ondersteuningsvormen die soortgelijke doelen kunnen hebben, maar een andere uitwerking kunnen hebben.
Tijdens het keukentafelgesprek (WMO-onderzoek) wordt uitgebreid gesproken over de behoeften van de inwoner en welke ondersteuning zij kan krijgen vanuit het netwerk (familie, vrienden, buren). Het goede gesprek tussen gemeente en inwoner moet centraal staan. Wat heeft u nodig om zelfstandig te kunnen zijn? Om mee te kunnen doen, net als ieder ander.
Door vooraf te bepalen dat maar één maatwerkvoorziening geleverd mag worden, wordt alle lucht uit het goede gesprek gehaald. Er is simpelweg geen ruimte om te zoeken naar een zo goed mogelijke deelname aan onze samenleving.
Is het redelijk en maatschappelijk aanvaardbaar om de meest kwetsbare inwoners van onze gemeente het minimale te bieden? Mijns inziens moet er een flinke schep bovenop.
Mogen onze inwoners er dan wel vanuit gaan dat zij krijgen wat is afgesproken? Ook dat is het niet het geval. Enkele maanden geleden bleek dat Proteion zelfstandig besloot het aantal uren huishoudelijke hulp te verminderen. De verantwoordelijk wethouder had, namens de gemeente, direct op zijn strepen moeten gaan staan. Proteion levert zorg. Zij bepaalt niet hoeveel een inwoner nodig heeft. Dat is aan de gemeente. Wanneer een hulpverlener niet levert, behoor je ze geen gelijk te geven, dan behoor je ze op het matje te roepen.
Joy Hillebrand RoodGroen Lokaal
j.hillebrand@raad.gennep.nl